Uwaga
Serwis Wedariusz jest portalem tematycznym prowadzonym przez Grupę Wedamedia. Aby zostać wedapedystą, czyli Użytkownikiem z prawem do tworzenia i edycji artykułów, wystarczy zarejestrować się na witrynie poprzez złożenie wniosku o utworzenie konta, co można zrobić tutaj. Liczymy na Waszą pomoc oraz wsparcie merytoryczne przy rozwoju także naszych innych serwisów tematycznych.

Goplana

Z Wedariusz, słownik
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Podobna pisownia Podobna pisownia: goplana

Goplana (język polski)

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

(1.1) geogr. wieś w Polsce, w województwie wielkopolskim, w powiecie konińskim, w gminie Skulsk; zob. też Goplana (województwo wielkopolskie) w Wikipedii
(1.2) geogr. staw w Polsce, w województwie mazowieckim, w powiecie garwolińskim, w gminie Trojanów
(1.3) liter. postać literacka, nimfa występująca wBalladynieJuliusza Słowackiego[1]
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.3) Ach, patrz! na słońca promyku / Wytryska z wody Goplana; / Jak powiewny liść ajeru, / Lekko wiatrem kołysana[2].
składnia:
kolokacje:
(1.1) być / bywać / zamieszkać / mieszkać / pomieszkiwać / żyć / pracować / urodzić się / umrzeć / osiedlać się / osiedlić się w Goplanie • wyjeżdżać / wyjechać / jechać / dojechać / udać się / wprowadzać się / wprowadzić się do Goplany • przyjeżdżać / przyjechać / jechać / wyprowadzać się / wyprowadzić się z Goplany • być / stać się mieszkańcem / mieszkanką Goplany • mieszkaniec / mieszkanka Goplany • droga / ulica / plac / dom / budynek / mieszkanie / siedziba w Goplanie • pochodzić z Goplany • przeprowadzać się / przeprowadzić się do Goplany
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) wieś
(1.2) staw
(1.3) nimfa
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. Gopło n, goplana ż, Goplanin mos, goplanin mos, goplanka ż, goplanianin mos, goplanianka ż
przym. goplański
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. Gopło
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło Goplana w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Juliusz Słowacki, „Balladyna”, akt I.