rzecznik

rzecznik (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) książk. osoba występująca w obronie kogoś lub czegoś, popierająca jakąś sprawę

(1.2) polit. urz. osoba występująca, przemawiająca w czyimś imieniu, reprezentująca publicznie jakiegoś wysokiego rangą urzędnika lub instytucję; zob. też rzecznik w Wikipedii

(1.3) hist. w dawnej Polsce: obrońca sądowy, prawnik prowadzący sprawę w imieniu klienta

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	rzecznik	rzecznicy
dopełniacz	rzecznika	rzeczników
celownik	rzecznikowi	rzecznikom
biernik	rzecznika	rzeczników
narzędnik	rzecznikiem	rzecznikami
miejscownik	rzeczniku	rzecznikach
wołacz	rzeczniku	rzecznicy
depr. M. i W. lm: (te) rzeczniki

przykłady:

(1.2) Rzecznik Praw Pacjenta, poza podjęciem działań własnych, może się też zwrócić do Rzecznika Praw Obywatelskich lub Rzecznika Praw Dziecka o podjęcie działań z zakresu ich kompetencji.

składnia:

kolokacje:

(1.2) rzecznik premiera / rządu / prezydenta • rzecznik prasowy • rzecznik praw obywatelskich

synonimy:

(1.1) obrońca

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. rzec dk./ndk., rzeknąć dk.

rzecz. rzeczenie n, rzecznictwo n

forma żeńska rzeczniczka ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. rzec + -nik

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.2) spokesman
• czeski: (1.2) mluvčí m
• duński: (1.2) talsmand w
• fiński: (1.2) edustaja
• francuski: (1.2) porte-parole m
• hiszpański: (1.2) portavoz m, vocero m
• holenderski: (1.2) woordvoerder m
• niemiecki: (1.2) Sprecher m, Wortführer m
• norweski (bokmål): talsmann m
• norweski (nynorsk): talsmann m
• nowogrecki: (1.2) εισηγητής m
• portugalski: (1.2) porta-voz m
• suahili: (1.1) msemi, msemaji
• szwedzki: (1.1) försvarare w, vapendragare w, förfäktare w, förkämpe w, förespråkare w; (1.2) talesman w, språkrör n, ombudsman w, ombud n, målsman w, förtroendeman w
• turecki: (1.2) sözcü
• węgierski: (1.2) szóvivő
• włoski: (1.2) portavoce m

źródła: