ort

ort (język polski)

ort (1.1) gdański

wymowa:

IPA: [ɔrt], AS: [ort]

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) hist. numizm. srebrny pieniądz w obiegu w XVII wieku; zob. też ort (moneta) w Wikipedii

(1.2) górn. typ poziomego chodnika w górnictwie; zob. też ort (wyrobisko) w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	ort	orty
dopełniacz	orta	ortów
celownik	ortowi	ortom
biernik	orta	orty
narzędnik	ortem	ortami
miejscownik	orcie	ortach
wołacz	orcie	orty

przykłady:

(1.1) Za panowania Augusta III orta zrównano z tymfem.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) moneta

(1.2) chodnik

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• niemiecki: (1.1) Ort

źródła:

ort (język szwedzki)

wymowa:

[o:r_t] [or_t:] ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1) miejscowość

(1.2) okolica

(1.3) miejsce

(1.4) pozycja (np. geograficzna)

(1.5) górn. wyrobisko

odmiana:

(1) lp en ort, orten; lm orter, orterna

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.2) trakt, omnejd

(1.3) plats, ställe

(1.4) position

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) by, köping, stad

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

złożenie rzeczownikowe ortnamn, ortbrytning, ortdrivare, ortlinje • badort, bestämmelseort, dagort, födelseort, förort, tillflyktsort, turistort, tätort, vistelseort

fraza przysłówkowa på ort och ställe

etymologia:

uwagi:

(1.5) por. schakt

nie mylić z: ört → ziele

źródła: