Uwaga
Serwis Wedariusz jest portalem tematycznym prowadzonym przez Grupę Wedamedia. Aby zostać wedapedystą, czyli Użytkownikiem z prawem do tworzenia i edycji artykułów, wystarczy zarejestrować się na witrynie poprzez złożenie wniosku o utworzenie konta, co można zrobić tutaj. Liczymy na Waszą pomoc oraz wsparcie merytoryczne przy rozwoju także naszych innych serwisów tematycznych.

okropny

Z Wedariusz, słownik
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

okropny (język polski)

wymowa:
?/i, IPA[ɔˈkrɔpnɨ], AS[okropny]
znaczenia:

przymiotnik jakościowy

(1.1) wywołujący strach, odrzucający
(1.2) pot. intensywny, olbrzymi (często w negatywnym kontekście)
(1.3) pot. o czymś złym, brzydkim, mającym negatywne cechy
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) Kiedy żołnierze weszli do wioski, ich oczom ukazał się okropny widok: mnóstwo ciał i całe morze krwi.
(1.2) Słuchaj, nie wpadnę na imprezę, bo mam okropny ból głowy.
(1.3) Co za okropny obraz.
(1.3) Daj mi coś na uspokojenie, ta okropna sąsiadka znów mi podniosła ciśnienie swoim narzekaniem.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) wstrętny, straszny, gw. okropnisty[1], gw. okroperny[1], gw. okropeczny[1], gw. okropiczty[1], gw. okropisty[1]
(1.3) gw. (Śląsk Cieszyński) pieróński, reg. zaol. pieróński
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. okropnowspaniały[2], gw. okropnisty[1], gw. okroperny[1], gw. okropeczny[1], gw. okropiczty[1], gw. okropisty[1]
rzecz. okropność ż, okropieństwo n, okropnik m, okropnica ż, przest. okrop m[2], gw. okropa ż[2]
przysł. okropnie, gw. okropnisto[2], gw. okropecznie[2], gw. okropicznie[2], gw. okropernie[2]
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 1,8 1,9 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło okropny w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. III, Warszawa 1900–1927, s. 753.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. III, Warszawa 1900–1927, s. 752-753.