dobroć

dobroć (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈdɔbrɔʨ̑], AS: [dobroć] ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) cecha postępowania odznaczająca się życzliwością

(1.2) cecha tego, co jest dobre

(1.3) fiz. wielkość charakteryzująca ilościowo układ rezonansowy; zob. też dobroć w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dobroć	dobroci
dopełniacz	dobroci	dobroci
celownik	dobroci	dobrociom
biernik	dobroć	dobroci
narzędnik	dobrocią	dobrociami
miejscownik	dobroci	dobrociach
wołacz	dobroci	dobroci

przykłady:

(1.1) Rozwijaj pełną miłości dobroć względem wszystkich istot, bez rozróżniania.

(1.1) Lecz ja, o Panie, ślę moją modlitwę do Ciebie, / w czasie łaskawości, o Boże; / wysłuchaj mnie w Twojej wielkiej dobroci, / w zbawczej Twej wierności!

(1.2) Młodsza córka, która była wiernym portretem swojego ojca pod względem swojej dobroci i prawości, oprócz tego była jedną z najpiękniejszych dziewcząt, które można było znaleźć.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dobro n, dobrota ż, Dobra ż

przym. dobrotliwy, dobry

przysł. dobrze

związki frazeologiczne:

nie jest to dobroć lepszym być od najgorszego • milczenie bliższe chytrości niż dobroci

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) goodness
• arabski: (1.1) حنان, طيبة, حسن‎ (1.2) صلاح
• baskijski: (1.1) ontasun
• czeski: (1.1) dobrota ż
• duński: (1.2) godhed w
• francuski: (1.1) bonté ż; (1.2) bonté ż
• grenlandzki: (1.1) ajunngissuseq
• hiszpański: (1.1) bondad ż; (1.2) bondad ż
• karaimski: (1.1) йахшылых; (1.2) йахшылых
• kataloński: (1.1) bonesa ż
• łaciński: (1.1) bonitas ż
• niemiecki: (1.1) Güte ż, Gütigkeit ż
• nowogrecki: (1.1) καλοσύνη ż
• portugalski: (1.1) bondade ż
• rosyjski: (1.1) доброта ż
• ukraiński: (1.1) доброта ż
• wilamowski: (1.1) git ż
• włoski: (1.1) bontà ż
• wolof: (1.1) baaxaay

źródła: