bałamut

bałamut (język polski)

wymowa:

IPA: [baˈwãmut], AS: [bau̯ãmut], zjawiska fonetyczne: nazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) przest. uwodziciel, flirciarz

(1.2) przest. mąciciel

(1.3) gw. więzienna psycholog, psychiatra

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	bałamut	bałamuci
dopełniacz	bałamuta	bałamutów
celownik	bałamutowi	bałamutom
biernik	bałamuta	bałamutów
narzędnik	bałamutem	bałamutami
miejscownik	bałamucie	bałamutach
wołacz	bałamucie	bałamuci
depr. M. i W. lm: (te) bałamuty

przykłady:

(1.1) Oj! bałamut z kawalera, bałamut! Ot i mnie starą babę od wczorajszego wieczora zbałamuciłeś! (E. Orzeszkowa: Zygmunt Ławicz i jego koledzy)

(1.2) Ale zarazem jesteś wietrzny, bałamut, nie lubisz pracy, a lubisz hulanki, masz pańskie fumy i zachcianki, które biednego szlachcica do torby i kija żebraczego prowadzą. (E. Orzeszkowa, Na prowincji)

składnia:

kolokacje:

(1.3) gw. więzienna śmigać na prześwietlenie do bałamuta

synonimy:

(1.3) gw. więzienna idiota

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. bałamucenie n

forma żeńska bałamutka ż

czas. bałamucić ndk., zbałamucić dk.

przym. bałamutny

związki frazeologiczne:

etymologia:

z daw. pol. bałamunt z daw. niem. dial. balemunt („nieuczciwy opiekun”)

uwagi:

tłumaczenia:

(1.1) zobacz listę tłumaczeń w hasłach: uwodziciel, flirciarz

(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: mąciciel

źródła: