Kielce

Kielce (język polski)

Kielce (1.1)

wymowa:

​, IPA: [ˈcɛlʦ̑ɛ], AS: [ḱelce], zjawiska fonetyczne: zmięk.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga, nazwa własna

(1.1) geogr. adm. miasto w Polsce, stolica województwa świętokrzyskiego; zob. też Kielce w Wikipedii

odmiana:

(1.1) blp,

 

przypadek	liczba mnoga
mianownik	Kielce
dopełniacz	Kielc
celownik	Kielcom
biernik	Kielce
narzędnik	Kielcami
miejscownik	Kielcach
wołacz	Kielce

przykłady:

(1.1) Legenda wiąże powstanie Kielc z Mieszkiem, synem Bolesława Szczodrego.

składnia:

kolokacje:

(1.1) być / bywać / zamieszkać / mieszkać / pomieszkiwać / żyć / pracować / urodzić się / umrzeć / osiedlać się / osiedlić się w Kielcach • wyjeżdżać / wyjechać / jechać / dojechać / udać się / wprowadzać się / wprowadzić się do Kielc • przyjeżdżać / przyjechać / jechać / wyprowadzać się / wyprowadzić się z Kielc • być / stać się mieszkańcem / mieszkanką Kielc • mieszkaniec / mieszkanka Kielc • droga / ulica / plac / dom / budynek / mieszkanie / siedziba w Kielcach • pochodzić z Kielc • przeprowadzać się / przeprowadzić się do Kielc

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) miasto

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Kieleckie n, kielczanin mos, kielczanka ż, Kielecczyzna ż, Kielczanin mos, Kielczanka ż

przym. kielecki, podkielecki

związki frazeologiczne:

etymologia:

st.pol. kiel

uwagi:

Dawniej D. brzmiał Klec.

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Kielce
• jidysz: (1.1) Kieltz
• koreański: (1.1) 키엘체
• litewski: (1.1) Kelcai
• łaciński: (1.1) Chielcum n, Civitas Kielcensis ż
• rosyjski: (1.1) Кельце n
• ukraiński: (1.1) Ке́льце n

źródła:

Kielce (język angielski)

Kielce (1.1)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, nazwa własna

(1.1) geogr. adm. Kielce

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) city

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. Kielce

uwagi:

źródła: