Kórnik

Kórnik (język polski)

zamek w Kórniku (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈkurʲɲik], AS: [kurʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna

(1.1) geogr. miasto w województwie wielkopolskim; zob. też Kórnik w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	Kórnik
dopełniacz	Kórnika
celownik	Kórnikowi
biernik	Kórnik
narzędnik	Kórnikiem
miejscownik	Kórniku
wołacz	Kórniku

przykłady:

(1.1) Kamila wzięła udział w zjeździe leksykologów polskich w Kórniku.

składnia:

kolokacje:

(1.1) być / bywać / zamieszkać / mieszkać / pomieszkiwać / żyć / pracować / urodzić się / umrzeć / osiedlać się / osiedlić się w Kórniku • wyjeżdżać / wyjechać / jechać / dojechać / udać się / wprowadzać się / wprowadzić się do Kórnika • przyjeżdżać / przyjechać / jechać / wyprowadzać się / wyprowadzić się z Kórnika • być / stać się mieszkańcem / mieszkanką Kórnika • mieszkaniec / mieszkanka Kórnika • droga / ulica / plac / dom / budynek / mieszkanie / siedziba w Kórniku • pochodzić z Kórnika • przeprowadzać się / przeprowadzić się do Kórnika • biblioteka / zamek w Kórniku

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) miasto

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kórniczanin m, kórniczanka ż

przym. kórnicki

związki frazeologiczne:

etymologia:

Etymologia tej nazwy oraz zasadności jej pisowni jest trudna do ustalenia. Niektórzy uważają, że Kórnik pochodzi od formy *Kornik wywodzonej od imienia Korna, inni – co jest bardziej prawdopodobne – że pierwotna forma to Kurnik jako nazwa osady służebnej (kurnik – 'handlarz drobiem'), a ur przeszło w or, co się w polszczyźnie zdarza.

uwagi:

W zapiskach pochodzących z XIV–XVI w. odnaleziono inne zapisy tej nazwy: Kornik, Kurniki, Kurzniki oraz Kurniki.

tłumaczenia:

źródła: