Uwaga
Serwis Wedariusz jest portalem tematycznym prowadzonym przez Grupę Wedamedia. Aby zostać wedapedystą, czyli Użytkownikiem z prawem do tworzenia i edycji artykułów, wystarczy zarejestrować się na witrynie poprzez złożenie wniosku o utworzenie konta, co można zrobić tutaj. Liczymy na Waszą pomoc oraz wsparcie merytoryczne przy rozwoju także naszych innych serwisów tematycznych.

oszczędzać

Z Wedariusz, słownik
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

oszczędzać (język polski)

wymowa:
IPA[ɔʃˈʧ̑ɛ̃nʣ̑aʨ̑], AS[oščnʒać], zjawiska fonetyczne: nazal.asynch. ę 
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. oszczędzić)

(1.1) zużywać w niewielkiej ilości
(1.2) zachować część czegoś na później
(1.3) sprawiać, by ktoś czegoś nie doznał
(1.4) nie zabijać, darowywać życie

czasownik zwrotny oszczędzać się

(2.1) nie narażać się na zmęczenie, niebezpieczeństwo
(2.2) nie ranić siebie samego, traktować siebie taktownie
odmiana:
(1.1-4) koniugacja I
przykłady:
(1.1) W tym miesiącu musimy oszczędzać węgiel.
(1.2) Oszczędzaj siły na większego przeciwnika!
(1.3) Zabieg pod narkozą oszczędza pacjentom bólu.
(1.3) Kończ waść, wstydu oszczędź!
(1.4) Żołnierze, pacyfikując okolicę, oszczędzali tylko kobiety i dzieci.
składnia:
(1.1) oszczędzać + B.daw. oszczędzać + D.[1]
(1.2) oszczędzać + B.daw. oszczędzać + D.[1]
(1.3) oszczędzać + D.
(1.4) oszczędzać + B.
kolokacje:
(1.1) operacja oszczędzająca
synonimy:
(1.2) odkładać, składać, zaciskać pasa; gw. (Górny Śląsk) szporować
antonimy:
(1.2) trwonić
hiperonimy:
hiponimy:
(1.2) ciułać, ścibolić, skąpić
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. oszczędności nmos, oszczędność ż, oszczędzenie n, zaoszczędzenie n, zaoszczędzanie n, przyoszczędzenie n, oszczędnościówka ż, oszczędzanie n
czas. oszczędzić dk., zaoszczędzać ndk., zaoszczędzić dk., przyoszczędzić dk.
przym. oszczędny, oszczędnościowy
przysł. oszczędnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 Irena Bajerowa, Język ogólnopolski XX wieku, w: Encyklopedia kultury polskiej XX wieku, t. 2, Współczesny język polski, pod red. Jerzego Bartmińskiego, Wrocław 1993, s. 50.