tryb rozkazujący

tryb rozkazujący (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈtrɨp ˌrɔskazuˈjɔ̃nʦ̑ɨ], AS: [tryp roskazui ̯õncy], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.• wygł.• nazal.• asynch. ą • akc. pob. ​

znaczenia:

fraza rzeczownikowa, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) gram. jeden z trybów czasownika wyrażający rozkaz, życzenie, prośbę lub przyzwolenie; zob. też tryb rozkazujący w Wikipedii

odmiana:

(1.1) związek zgody;

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	tryb rozkazujący
dopełniacz	trybu rozkazującego
celownik	trybowi rozkazującemu
biernik	tryb rozkazujący
narzędnik	trybem rozkazującym
miejscownik	trybie rozkazującym
wołacz	trybie rozkazujący

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) imperative
• arabski: (1.1) أمر, صيغة الأمر
• baskijski: (1.1) agintera
• białoruski: (1.1) загадны лад m
• bułgarski: (1.1) повелително наклонение n, императив m
• duński: (1.1) imperativ w, bydemåde w, bydeform w
• francuski: (1.1) impératif m, mode impératif m
• hiszpański: (1.1) imperativo m, modo imperativo m
• kataloński: (1.1) imperatiu m
• niemiecki: (1.1) Imperativ m
• nowogrecki: (1.1) προστακτική ż, προστακτική έγκλιση ż
• rosyjski: (1.1) повелительное наклонение n
• szwedzki: (1.1) imperativ w
• ukraiński: (1.1) наказовий спосіб m
• włoski: (1.1) imperativo m

źródła: