samotnik

samotnik (język polski)

samotnik (2.1)

wymowa:

IPA: [sãˈmɔtʲɲik], AS: [sãmotʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) człowiek samotny, unikający towarzystwa innych

(1.2) żegl. żeglarz pływający samotnie

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) ornit. Tringa ochropus, gatunek ptaka z rodziny bekasowatych; zob. też samotnik (ptak) w Wikipedii

(2.2) zool. zwierzę, które żyje poza stadem

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	samotnik	samotnicy
dopełniacz	samotnika	samotników
celownik	samotnikowi	samotnikom
biernik	samotnika	samotników
narzędnik	samotnikiem	samotnikami
miejscownik	samotniku	samotnikach
wołacz	samotniku	samotnicy

(2.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	samotnik	samotniki
dopełniacz	samotnika	samotników
celownik	samotnikowi	samotnikom
biernik	samotnika	samotniki
narzędnik	samotnikiem	samotnikami
miejscownik	samotniku	samotnikach
wołacz	samotniku	samotniki

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(2.2) wilk samotnik

synonimy:

(1.1) odludek, dzik, borsuk, pustelnik

(2.1) stalugwa, brodziec samotny

antonimy:

hiperonimy:

(1.2) żeglarz

(2.1) brodziec

hiponimy:

(1.1) dzikus, introwertyk, mizantrop, mruk, outsider / autsajder

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. samotność ż, samotnictwo n

forma żeńska samotniczka ż, samotnica ż

przym. samotny, samotniczy

przysł. samotnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• białoruski: (1.1) самотнік m, адзінотнік m; (2.1) чарныш m
• esperanto: (1.1) solulo; (2.1) blankpuga tringo
• fiński: (2.1) metsäviklo
• hiszpański: (1.1) solitario m
• rosyjski: (1.1) отшельник m, нелюдим m; (2.1) черныш m
• ukraiński: (1.1) самітник m, відлюдок m, відлюдник m

źródła: