zdziwienie

zdziwienie (język polski)

wymowa:

IPA: [ʑʥ̑iˈvʲjɛ̇̃ɲɛ], AS: [źʒ́ivʹi ̯ė̃ńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art.• nazal.• -ni…• i → j 

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) stan lub ekspresja stanu człowieka, który się dziwi

(1.2) rzecz. odczas. od zdziwić

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	zdziwienie	zdziwienia
dopełniacz	zdziwienia	zdziwień
celownik	zdziwieniu	zdziwieniom
biernik	zdziwienie	zdziwienia
narzędnik	zdziwieniem	zdziwieniami
miejscownik	zdziwieniu	zdziwieniach
wołacz	zdziwienie	zdziwienia

(1.2)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	zdziwienie
dopełniacz	zdziwienia
celownik	zdziwieniu
biernik	zdziwienie
narzędnik	zdziwieniem
miejscownik	zdziwieniu
wołacz	zdziwienie

przykłady:

(1.1) Minąłem wieś i ruszyłem dalej, lecz zdziwieniom moim nie było końca.

(1.1) Tench spojrzał ze zdziwieniem na swego towarzysza.

(1.2) Ja się z kolei zdziwiłem, że się zdziwiła, podobnie jak kolega z UW dziwił się mojemu zdziwieniu.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) zadziwienie, zaskoczenie; pot. zdziwko

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dziwaczek mrz, dziw mrz, dziwo n, zdziwko n, dziwienie n, dziwaczenie n, zdziwaczenie n, dziwność ż, przedziwność ż, udziwnianie n, udziwnienie n, dziwactwo n, dziwak mos, dziwaczka ż, dziwadło n, wydziwianie n, zadziwianie n, zadziwienie n

czas. zdziwić dk., dziwić ndk., dziwaczeć ndk., zdziwaczeć dk., udziwniać ndk., udziwnić dk., wydziwiać ndk., zadziwiać ndk., zadziwić dk.

przym. zdziwiony, przedziwny, dziwny, dziwaczny

przysł. dziwnie, przedziwnie, dziwacznie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) astonishment
• arabski: (1.1) استغراب m
• czeski: (1.1) úžas m
• esperanto: (1.1) miro
• francuski: (1.1) étonnement m, stupeur ż
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)
• włoski: (1.1) stupore m

źródła: