dziwactwo

dziwactwo (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) rzecz dziwaczna, coś dziwacznego

(1.2) czyjeś dziwaczne przyzwyczajenie

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	dziwactwo
dopełniacz	dziwactwa
celownik	dziwactwu
biernik	dziwactwo
narzędnik	dziwactwem
miejscownik	dziwactwie
wołacz	dziwactwo

przykłady:

(1.1) To pływające dziwactwo o nieokreślonych kształtach to nowy, nieznany dotąd gatunek meduzy.

(1.2) Mam po dziurki w nosie twoich dziwactw.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. zdziwienie n, dziwność ż, dziw m, dziwak m, dziwaczka ż, dziwaczenie n, zdziwaczenie n, dziwaczność ż

czas. dziwaczeć, dziwaczyć ndk., zdziwaczeć dk.

przym. dziwny, zdziwaczały, dziwaczny

przysł. dziwnie, zdziwaczale

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.2) peculiarity, foible
• białoruski: (1.2) дзівацтва n
• rosyjski: (1.1) причуда ż, чудачество n

źródła: