towarzysz

towarzysz (język polski)

wymowa:

IPA: [tɔˈvaʒɨʃ], AS: [tovažyš] ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) ten, kto komuś towarzyszy, jest z kimś obecny, przebywa z kimś, spędza z kimś czas

(1.2) polit. członek partii, organizacji robotniczej

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	towarzysz	towarzysze
dopełniacz	towarzysza	towarzyszy
celownik	towarzyszowi	towarzyszom
biernik	towarzysza	towarzyszy
narzędnik	towarzyszem	towarzyszami
miejscownik	towarzyszu	towarzyszach
wołacz	towarzyszu	towarzysze

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) kompan

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. towarzystwo n, towarzyszenie n, potowarzyszenie n

forma żeńska towarzyszka ż

czas. towarzyszyć ndk., potowarzyszyć dk.

przym. towarzyski

związki frazeologiczne:

towarzysz broni

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) partner; (1.2) comrade
• białoruski: (1.1) таварыш m; (1.2) таварыш m
• czeski: (1.2) soudruh m
• esperanto: (1.1) kamarado, kunulo; (1.2) kamarado
• hiszpański: (1.1) compañero m, acompañante m/ż; (1.2) camarada m, compañero m
• karaimski: (1.1) эш, аркъадаш, йолдаш
• kataloński: (1.1) company m
• litewski: (1.1) draugas m, partneris m, kompanionas m
• niemiecki: (1.1) Begleiter m; (1.2) Genosse m, Kamerad m
• nowogrecki: (1.1) σύντροφος m, συνοδοιπόρος m, συνοδίτης m; (1.2) σύντροφος m
• rosyjski: (1.1) товарищ m; (1.2) товарищ m
• słowacki: (1.1) kompán, spoločník m; (1.2) súdruh m
• tuvalu: (1.1) hoa
• ukraiński: (1.1) товариш m; (1.2) товариш m
• wilamowski: (1.1) kumpan m, kumpȧn m

źródła: