Uwaga |
---|
wróżbiarz
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
wróżbiarz (język polski)
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik wróżbiarz wróżbiarze dopełniacz wróżbiarza wróżbiarzy / rzad. wróżbiarzów[1] celownik wróżbiarzowi wróżbiarzom biernik wróżbiarza wróżbiarzy / rzad. wróżbiarzów narzędnik wróżbiarzem wróżbiarzami miejscownik wróżbiarzu wróżbiarzach wołacz wróżbiarzu wróżbiarze
- przykłady:
- (1.1) Zajmował się różnymi procederami, był sutenerem, fałszerzem pieniędzy, wróżbiarzem, magikiem i złodziejem, a zacierał za sobą ślady tak biegle, że policja karać go mogła co najwyżej za zuchwalstwo.[2]
- składnia:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. wróżbiarstwo n, wróż m, wróżbita m, wróżba ż, wróżka ż, wróżbitka ż, wróżenie n
- forma żeńska wróżbiarka ż
- przym. wróżebny, wróżbiarski
- czas. wróżyć
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) fortuneteller
- białoruski: (1.1) варажбіт m
- interlingua: (1.1) divino
- rosyjski: (1.1) ворожей m, гадальщик m, гадатель m
- ukraiński: (1.1) ворожбит m
- źródła:
- ↑ Hasło wróżbiarz w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
- ↑ Władysław Kopaliński, Trzeci kot w worku czyli rozmaitość świata, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1982, s.85