służący

służący (język polski)

wymowa:

IPA: [swuˈʒɔ̃nʦ̑ɨ], AS: [su̯užõncy], zjawiska fonetyczne: nazal.• asynch. ą 

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba, która komuś służy, zajmuje się czyimś domem za wynagrodzeniem

czasownik, forma fleksyjna

(2.1) imiesłów przymiotnikowy czynny od: służyć

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	służący	służący
dopełniacz	służącego	służących
celownik	służącemu	służącym
biernik	służącego	służących
narzędnik	służącym	służącymi
miejscownik	służącym	służących
wołacz	służący	służący

(2.1) jest to imiesłów przymiotnikowy czynny będący formą czasownika, lecz posiadający odmianę przymiotnikową:

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	służący		służąca	służące	służący	służące
dopełniacz	służącego		służącej	służącego	służących
celownik	służącemu		służącej	służącemu	służącym
biernik	służącego	służący	służącą	służące	służących	służące
narzędnik	służącym		służącą	służącym	służącymi
miejscownik	służącym		służącej	służącym	służących
wołacz	służący		służąca	służące	służący	służące

przykłady:

(1.1) Nareszcie dojechał na miejsce i znowu upłynęło z dziesięć minut, nim służący powrócił z kasy z biletem.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) kamerdyner

antonimy:

(1.1) pan

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

forma żeńska (1.1) służąca

rzecz. sługa m, służka ż, służalec m, służba ż, służalstwo n

czas. służyć ndk.

przym. służalczy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) servant
• arabski: (1.1) فراش
• esperanto: (1.1) servisto
• hiszpański: (1.1) sirviente m
• łaciński: (1.1) famulus m
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)
• sanskryt: (1.1) सेवक m (sevaka)
• szwedzki: (1.1) betjänt w

źródła: