publiczność

publiczność (język polski)

publiczność (1.2)

publiczność (1.2)

publiczność (1.2)

wymowa:

IPA: [puˈblʲiʧ̑nɔɕʨ̑], AS: [publʹičność], zjawiska fonetyczne: zmięk.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) cecha tego, co jest publiczne, cecha tych, którzy są publiczni

(1.2) grupa osób, która oglądają jakieś przedstawienie, pokaz, zawody

odmiana:

(1.1-2) blm,

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	publiczność
dopełniacz	publiczności
celownik	publiczności
biernik	publiczność
narzędnik	publicznością
miejscownik	publiczności
wołacz	publiczności

przykłady:

(1.2) Publicznością tego iluzjonisty od lat były dzieci.

składnia:

kolokacje:

(1.2) występować przed publicznością • mieć stałą / wierną publiczność • publiczność zorganizowana

synonimy:

(1.2) widownia, publika, audytorium, widzowie

antonimy:

(1.2) aktorzy

hiperonimy:

(1.1) cecha

(1.2) grupa

hiponimy:

(1.2) kibice

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. publika ż, publiczka ż, publikator m

czas. publikować, opublikować, upubliczniać, upublicznić

przym. publiczny

przysł. publicznie

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. publiczny

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.2) audience
• arabski: (1.2) جمهور
• czeski: (1.2) veřejnost ż
• duński: (1.2) publikum n
• esperanto: (1.2) publiko
• hiszpański: (1.2) público m
• nowogrecki: (1.2) κοινό n
• rosyjski: (1.2) публика ż
• slovio: (1.2) publik (публик)
• szwedzki: (1.1) offentlighet w; (1.2) publik w, folksamling w, församling w, menighet w
• węgierski: (1.2) nyilvánosság, közönség
• włoski: (1.2) pubblico m

źródła: