nonsens

nonsens (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈnɔ̃w̃sɛ̃w̃s], AS: [nõũ̯sẽũ̯s], zjawiska fonetyczne: nazal.• samogł.+n/m+szczelin. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) zupełny brak sensu, niedorzeczność; zob. też nonsens w Wikipedii

(1.2) powiedzenie lub postępek niemające sensu

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	nonsens
dopełniacz	nonsensu
celownik	nonsensowi
biernik	nonsens
narzędnik	nonsensem
miejscownik	nonsensie
wołacz	nonsensie

przykłady:

(1.1) Te wybory to kompletny nonsens i głupota.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) nonsensowność, bezsens, bezsensowność, absurd, absurdalność, niedorzeczność; pot. bzdura, bzdurność

antonimy:

(1.1) sens

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. nonsensowność ż

przym. nonsensowny

przysł. nonsensownie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) nonsense
• arabski: (1.1) لغو
• czeski: (1.1) nesmysl
• esperanto: (1.1) sensenseco, absurdeco; (1.2) sensensaĵo, absurdaĵo
• hebrajski: (1.1) איגיון
• słowacki: (1.1) protireèenie
• szwedzki: (1.1) nonsens n
• turecki: (1.1) saçmalık
• włoski: (1.1) nonsense, controsenso

źródła:

nonsens (język szwedzki)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) nonsens

odmiana:

(1.1) ett nonsens, nonsenset

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: