Uwaga
Serwis Wedariusz jest portalem tematycznym prowadzonym przez Grupę Wedamedia. Aby zostać wedapedystą, czyli Użytkownikiem z prawem do tworzenia i edycji artykułów, wystarczy zarejestrować się na witrynie poprzez złożenie wniosku o utworzenie konta, co można zrobić tutaj. Liczymy na Waszą pomoc oraz wsparcie merytoryczne przy rozwoju także naszych innych serwisów tematycznych.

ministrantura

Z Wedariusz, słownik
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

ministrantura (język polski)

wymowa:
​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) rel. służenie do mszy i nabożeństw
(1.2) rel. wiedza obejmująca zasady (1.1)
odmiana:
(1.1-2)
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikministranturaministrantury
dopełniaczministranturyministrantur
celownikministranturzeministranturom
biernikministranturęministrantury
narzędnikministranturąministranturami
miejscownikministranturzeministranturach
wołaczministranturoministrantury
przykłady:
(1.1) Swe szczenięce lata poświęcił ministranturze w kościele franciszkanów.
(1.2) Ministrantury uczył się od starszych kolegów.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) służenie
(1.2) służba
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. ministrant m, ministranckość ż, minister ż/mos
przym. ministrancki
przysł. ministrancko
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. ministrant + -ura < niem. Ministrant[1] < łac. ministrans → pomocnik < łac. ministrare → służyć, podawać do stołu[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑ Hasło ministrant w: Słownik wyrazów obcych, Wydawnictwo Naukowe PWN, wyd. 1995 i nn.
  2. ↑ Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.
Źródło: „https://wedariusz.pl/index.php?title=ministrantura&oldid=72985”