koczownik

koczownik (język polski)

koczownicy (1.1)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) etn. kult. członek grupy ludzi nieposiadającej stałego miejsca zamieszkania, przemieszczającej się z miejsca na miejsce

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	koczownik	koczownicy
dopełniacz	koczownika	koczowników
celownik	koczownikowi	koczownikom
biernik	koczownika	koczowników
narzędnik	koczownikiem	koczownikami
miejscownik	koczowniku	koczownikach
wołacz	koczowniku	koczownicy

przykłady:

(1.1) Pasterz wyróżniał się w grupie koczowników przybyłych ze wschodu.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) nomada

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) wędrowiec

hiponimy:

(1.1) Beduin, Czukcza, Aborygen, Rom, Inuit, Pigmej, Lapończyk, Buszmen

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. koczownictwo n, koczowanie n

forma żeńska koczowniczka ż

przym. koczowniczy

przysł. koczowniczo

czas. koczować ndk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. koczować + -nik

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) nomad
• białoruski: (1.1) качэўнік m
• bułgarski: (1.1) чергар m, чергарин m
• czeski: (1.1) kočovník m
• rosyjski: (1.1) кочевник m
• ukraiński: (1.1) кочівник m
• włoski: (1.1) nomade

źródła: