inspektor

inspektor (język polski)

wymowa:

IPA: [ĩw̃ˈspɛktɔr], AS: [ĩũ̯spektor], zjawiska fonetyczne: nazal.• samogł.+n/m+szczelin. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) urzędnik, który kontroluje pracę instytucji dokonując inspekcji

(1.2) stopień oficerski w policji

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	inspektor	inspektorowie / inspektorzy
dopełniacz	inspektora	inspektorów
celownik	inspektorowi	inspektorom
biernik	inspektora	inspektorów
narzędnik	inspektorem	inspektorami
miejscownik	inspektorze	inspektorach
wołacz	inspektorze	inspektorowie / inspektorzy
depr. M. i W. lm: (te) inspektory

przykłady:

(1.1) Gdyby w tej firmie zjawili się inspektorzy PIP, konsekwencje mogłyby być surowe.

(1.2) Inspektor przeprowadził wizję lokalną miejsca zbrodni.

składnia:

kolokacje:

(1.1) inspektor pracy

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. inspektorat m, inspekcja ż

forma żeńska inspektorka ż

przym. inspektorski, inspekcyjny

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. inspector < łac. inspectus

uwagi:

tłumaczenia:

• arabski: (1.1) مفتش ,محقق
• baskijski: (1.1) ikuskatzaile; (1.2) inspektore
• białoruski: (1.1) інспектар m
• bułgarski: (1.1) инспектор m
• estoński: (1.1) inspektor
• francuski: (1.1) inspecteur
• niemiecki: (1.1) Inspektor m, Inspekteur m; (1.2) Inspekteur m
• słowacki: (1.1) inšpektor
• włoski: (1.1) ispettore m; (1.2) ispettore m

źródła:

inspektor (język estoński)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) inspektor

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: