dychotomia

dychotomia (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌdɨxɔˈtɔ̃mʲja], AS: [dyχotõmʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.• i → j  ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) filoz. podział pewnej klasy na dwie, zwykle przeciwstawne, grupy elementów lub zestawienie par przeciwstawnych pojęć

(1.2) para przeciwstawnych pojęć lub dwie części pewnej klasy przedmiotów

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dychotomia	dychotomie
dopełniacz	dychotomii	dychotomii
celownik	dychotomii	dychotomiom
biernik	dychotomię	dychotomie
narzędnik	dychotomią	dychotomiami
miejscownik	dychotomii	dychotomiach
wołacz	dychotomio	dychotomie

przykłady:

(1.1) Twórca struktualizmu, Ferdynand de Saussure, wiele problemów językoznawczych rozpatrywał w ramach dychotomii.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) dwudzielność; przest. dichotomia

antonimy:

(1.1) spójność, jednolitość, niepodzielność

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dychotomiczność ż

przym. dychotomiczny

związki frazeologiczne:

etymologia:

gr. διχοτομία (dichotomía) < gr. διχῆ + τομή < gr. τέμνω < praindoeur. *tema-

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) dichotomy
• baskijski: (1.1) dikotomia
• białoruski: (1.1) дыхатамія ż
• duński: (1.1) dikotomi w
• francuski: (1.1) dichotomie ż; (1.2) dichotomie ż
• hiszpański: (1.1) dicotomía ż; (1.2) dicotomía ż
• słoweński: (1.1) dihotomija ż; (1.2) dihotomija ż

źródła: