Uwaga |
---|
Kocyt
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
Kocyt (język polski)
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy, nazwa własna
- (1.1) mit. gr. jedna z rzek Hadesu; rzeka lamentu, nad której brzegami błądzą dusze nie pogrzebanych jeszcze zmarłych[1]; zob. też Kokytos w Wikipedii
- (1.2) książk. zamarznięte jezioro na dnie najniższego kręgu piekieł Dantego, które więzi na wieczność Lucyfera oraz tych potępieńców, którzy zdradzili swych dobroczyńców
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik Kocyt Kocyty dopełniacz Kocytu Kocytów celownik Kocytowi Kocytom biernik Kocyt Kocyty narzędnik Kocytem Kocytami miejscownik Kocycie Kocytach wołacz Kocycie Kocyty
- przykłady:
- (1.1) O małoś do stygijskich nie zaniósł mnie błoni, • Żem przedwcześnie nie ujrzał Kocytu, Charona • Żeglarza, trójgłowego psa, sądu Minosa, • Gromady cieni, co jest światła pozbawiona (…)[2]
- (1.2) Jako nietoperz, miał nieupierzoną • Skrzydeł pokrywę, a gdy nimi śmigał, • Trzy wiatry budził pod okropną błoną. • Od tego wiania Kocyt w lód zastygał (…)[3]
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) Kokytos
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) Cocytus, Cocytos, Kokytos
- francuski: (1.1) Cocyte m
- hiszpański: (1.1) Cocito m
- łaciński: (1.1) Cocytus m
- nowogrecki: (1.1) Κωκυτός m; (1.2) Κωκυτός m
- rosyjski: (1.1) Коцит m
- starogrecki: (1.1) Κωκυτός m
- włoski: (1.1) Cocito m
- źródła:
- ↑ Słownik mitologiczny w: Staropolska poezja ziemiańska. Antologia, red. Janusz S. Gruchała, Stanisław Grzeszczuk, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1988, ISBN 83-06-01347-6, s. 394.
- ↑ Jan Kochanowski, Oda XI. Na konia.
- ↑ Dante Alighieri, Boska komedia, tłum. Edward Porębowicz.