wysłannik

wysłannik (język polski)

wymowa:

IPA: [vɨˈswãɲːik], AS: [vysu̯ã•ńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• gemin.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba wysłana dokądś w określonym celu

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	wysłannik	wysłannicy
dopełniacz	wysłannika	wysłanników
celownik	wysłannikowi	wysłannikom
biernik	wysłannika	wysłanników
narzędnik	wysłannikiem	wysłannikami
miejscownik	wysłanniku	wysłannikach
wołacz	wysłanniku	wysłannicy
depr. M. i W. lm: (te) wysłanniki

przykłady:

(1.1) Specjalny wysłannik rządu USA przybył w sobotę do Kabulu.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) posłaniec, poseł; przest. wysłaniec, ablegat

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

(1.1) delegat, emisariusz, herold, komisarz, legat, obserwator, parlamentariusz

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wysłaniec m, wysłannictwo n, wysyłka ż, wysyłkownia ż, wysyłanie n, wysłanie n

forma żeńska wysłanniczka ż, wysłannica ż

czas. wysyłać ndk., wysłać dk.

przym. wysyłkowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) envoy
• arabski: (1.1) رسول, مبعوث
• hiszpański: (1.1) emisario m, enviado m
• nowogrecki: (1.1) απεσταλμένος m
• rumuński: (1.1) sol m
• tybetański: (1.1) ཕོ་ཉ

źródła: