ukończyć

ukończyć (język polski)

wymowa:

IPA: [uˈkɔ̃j̃n͇ʧ̑ɨʨ̑], AS: [ukõĩ ̯ṇčyć], zjawiska fonetyczne: nazal.• rozs. artyk. ​

znaczenia:

czasownik

(1.1) sprawić, że coś zostaje zrobione w całości

(1.2) przerobić w całości materiał/program kursu/szkoły i zdać wymagane egzaminy

odmiana:

(1) koniugacja VIb

 

forma		liczba pojedyncza			liczba mnoga
		1. os.	2. os.	3. os.	1. os.	2. os.	3. os.
bezokolicznik		ukończyć
czas przyszły prosty		ukończę	ukończysz	ukończy	ukończymy	ukończycie	ukończą
czas przeszły	m	ukończyłem	ukończyłeś	ukończył	ukończyliśmy	ukończyliście	ukończyli
	ż	ukończyłam	ukończyłaś	ukończyła	ukończyłyśmy	ukończyłyście	ukończyły
	n	ukończyłom	ukończyłoś	ukończyło
tryb rozkazujący		niech ukończę	ukończ	niech ukończy	ukończmy	ukończcie	niech ukończą
pozostałe formy czas zaprzeszły m ukończyłem był ukończyłeś był ukończył był ukończyliśmy byli ukończyliście byli ukończyli byli ż ukończyłam była ukończyłaś była ukończyła była ukończyłyśmy były ukończyłyście były ukończyły były n ukończyłom było ukończyłoś było ukończyło było forma bezosobowa czasu przeszłego ukończono tryb przypuszczający m ukończyłbym, byłbym ukończył ukończyłbyś, byłbyś ukończył ukończyłby, byłby ukończył ukończylibyśmy, bylibyśmy ukończyli ukończylibyście, bylibyście ukończyli ukończyliby, byliby ukończyli ż ukończyłabym, byłabym ukończyła ukończyłabyś, byłabyś ukończyła ukończyłaby, byłaby ukończyła ukończyłybyśmy, byłybyśmy ukończyły ukończyłybyście, byłybyście ukończyły ukończyłyby, byłyby ukończyły n ukończyłobym, byłobym ukończyło ukończyłobyś, byłobyś ukończyło ukończyłoby, byłoby ukończyło imiesłów przymiotnikowy przeszły m ukończony ukończeni ż ukończona ukończone n ukończone imiesłów przysłówkowy uprzedni ukończywszy rzeczownik odczasownikowy ukończenie, nieukończenie

przykłady:

(1.2) Z Żytomierza wyjechał do Kijowa, i na tamtejszym uniwersytecie ukończył prawo.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) skończyć, zakończyć

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. końcówka ż, koniec m, ukończenie

czas. kończyć

przym. skończony

ims. skończony

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) finish, end, complete; (1.2) graduate
• arabski: (1.1) تمم
• białoruski: (1.1) скончыць, закончыць, кончыць; (1.2) скончыць, закончыць, кончыць
• esperanto: (1.1) fini, kompletigi, elfari; (1.2) fini, diplomi, trapasi, sukcesi
• rosyjski: (1.1) окончить, закончить; (1.2) окончить, закончить
• ukraiński: (1.1) закінчити; (1.2) закінчити
• wilamowski: (1.1) enda

źródła: