stuk

stuk (język polski)

wymowa:

IPA: [stuk], AS: [stuk] ​

homofon: stóg

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) odgłos powstający przy zderzeniu twardych przedmiotów

wykrzyknik

(2.1) (onomatopeja) wyraz naśladujący odgłos stukania

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	stuk	stuki
dopełniacz	stuku	stuków
celownik	stukowi	stukom
biernik	stuk	stuki
narzędnik	stukiem	stukami
miejscownik	stuku	stukach
wołacz	stuku	stuki

przykłady:

(1.1) Stuk kół pociągu nie pozwalał mi zasnąć.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) stukot

(2.1) puk

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. stukot m, stukanie n, stuknięcie n

czas. stukać ndk., stuknąć dk.

związki frazeologiczne:

(2.1) stuk-puk

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (2.1) knock
• duński: (1.1) bank; (2.1) banken n
• jidysz: (1.1) קלאַפּ m (klap)
• ukraiński: (1.1) стук m; (2.1) стук m

źródła:

stuk (esperanto (morfem))

wymowa:

znaczenia:

morfem

(1.1) tynk

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pochodne:

rzecz. stuko, stukaĵo

czas. stuki

związki frazeologiczne:

etymologia:

niem. Stuck

uwagi:

źródła:

stuk (język holenderski)

wymowa:

IPA: /stʏk/ ​

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) część, kawałek

(1.2) pot. piękność, atrakcyjna kobieta

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: