sęk

sęk (język polski)

sęk (1.1)

sęki (1.2)

wymowa:

IPA: [sɛ̃ŋk], AS: [sẽŋk], zjawiska fonetyczne: nazal.• asynch. ę 

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) kawałek starej, uschniętej gałęzi przy pniu drzewa

(1.2) wrośnięta w pień drzewa część konaru, która po ścięciu stanowi wadę drewna; zob. też sęk w Wikipedii

(1.3) łow. zakończenie palczastego poroża daniela

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	sęk	sęki
dopełniacz	sęka	sęków
celownik	sękowi	sękom
biernik	sęk	sęki
narzędnik	sękiem	sękami
miejscownik	sęku	sękach
wołacz	sęku	sęki

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) powiesić / wieszać / zawiesić coś na sęku

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz.

zdrobn. sęczek m

przym. sękowy, sękaty

związki frazeologiczne:

sęk w tym

etymologia:

prasł. *sǫkъ

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.2) knot
• bułgarski: (1.2) чвор m, чеп m, сък m
• rosyjski: (1.1) сук m; (1.2) сук m
• wilamowski: (1.1) sęk, seńk; (1.2) sęk, seńk

źródła:

sęk (język wilamowski)

zapisy w ortografiach alternatywnych:

seńk

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) sęk

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. sękatiḱ

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. sęk

uwagi:

źródła: