ordynator

ordynator (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌɔrdɨ̃ˈnatɔr], AS: [ordỹnator], zjawiska fonetyczne: nazal.• akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) med. lekarz, który kieruje oddziałem szpitala

rzeczownik, rodzaj żeński

(2.1) med. lekarka, która kieruje oddziałem szpitala

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	ordynator	ordynatorzy
dopełniacz	ordynatora	ordynatorów
celownik	ordynatorowi	ordynatorom
biernik	ordynatora	ordynatorów
narzędnik	ordynatorem	ordynatorami
miejscownik	ordynatorze	ordynatorach
wołacz	ordynatorze	ordynatorzy

(2.1) nieodm.,

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	ordynator	ordynator
dopełniacz	ordynator	ordynator
celownik	ordynator	ordynator
biernik	ordynator	ordynator
narzędnik	ordynator	ordynator
miejscownik	ordynator	ordynator
wołacz	ordynator	ordynator

przykłady:

(1.1) Są szpitale, w których ordynatorzy są zatrudnieni na podstawie umów cywilnoprawnych i oficjalnie są koordynatorami oddziałów.

(1.1) W czasie obchodu trzeba było przy setce pacjentów opowiadać ordynatorowi o swoich problemach.

(2.1) Oddziałem pediatrii kieruje młoda ordynator z niewielkim stażem.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(2.1) pot. ordynatorka

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz.

forma żeńska ordynatorka ż

przym. ordynatorski

rzecz. ordynatura

czas. ordynować

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) łac. ordinator

uwagi:

tłumaczenia:

• czeski: (1.1) primář m
• hiszpański: (1.1) jefe de servicio m (médico)
• niemiecki: (1.1) Chefarzt m; (2.1) Chefärztin ż
• szwedzki: (1.1) avdelningsläkare w

źródła: