nieudacznik

nieudacznik (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌɲɛ^wuˈdaʧ̑ʲɲik], AS: [ńe^u̯udačʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• epenteza ł • akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba, której nic się nie udaje, której nie wiedzie się

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	nieudacznik	nieudacznicy
dopełniacz	nieudacznika	nieudaczników
celownik	nieudacznikowi	nieudacznikom
biernik	nieudacznika	nieudaczników
narzędnik	nieudacznikiem	nieudacznikami
miejscownik	nieudaczniku	nieudacznikach
wołacz	nieudaczniku	nieudacznicy
depr. M. i W. lm: (te) nieudaczniki

przykłady:

(1.1) Zabraliśmy ze sobą tego nieudacznika i wpakował nas w niezłe tarapaty.

składnia:

kolokacje:

(1.1) życiowy nieudacznik

synonimy:

(1.1) pot. ciapa, fajtłapa, oferma; grub. popapraniec; gw. (Śląsk Cieszyński i Zaolzie) ciumrok, gw. (Śląsk Cieszyński) leluja

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. nieudacznictwo n

forma żeńska nieudacznica ż

przym. nieudany

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) ros. неудачник (neudačnik)

uwagi:

tłumaczenia:

• rosyjski: (1.1) неудачник m
• włoski: (1.1) imbranato m

źródła: