kłopot

kłopot (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈkwɔpɔt], AS: [ku̯opot] ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) przykra sytuacja, wymagająca reakcji

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kłopot	kłopoty
dopełniacz	kłopotu	kłopotów
celownik	kłopotowi	kłopotom
biernik	kłopot	kłopoty
narzędnik	kłopotem	kłopotami
miejscownik	kłopocie	kłopotach
wołacz	kłopocie	kłopoty

przykłady:

(1.1) Mamy kłopot – dostawca nie dostarczył części na czas.

składnia:

kolokacje:

(1.1) mieć kłopot / kłopoty • wpaść (wpadać) w kłopot • rozwiązywać (rozwiązać) kłopot / kłopoty

synonimy:

(1.1) problem, ambaras, powikłanie, trudność, komplikacja, przeciwność, tarapaty, szkopuł; gw. (Śląsk Cieszyński) starość, sużyni, gw. (Zaolzie) opresyj

antonimy:

(1.1) rozwiązanie, wyjście

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kłopotliwość ż, zakłopotanie n

zdrobn. kłopocik mrz

czas. kłopotać ndk., zakłopotać dk.

przym. kłopotliwy

przysł. kłopotliwie

związki frazeologiczne:

nie miała baba kłopotu, kupiła sobie prosię

etymologia:

prasł. *klopotъ → stukot, tupot, zgiełk, szum

uwagi:

Czasami stosuje się liczbę mnogą (kłopoty) na określenie pojedynczej kłopotliwej sytuacji.

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) trouble, problem
• arabski: (1.1) مشكلة
• czeski: (1.1) starost ż
• esperanto: (1.1) embaraso
• francuski: (1.1) trouble, problème
• jidysz: (1.1) צרה ż (core)
• kaszubski: (1.1) kłopòt m, chłopòt m
• rosyjski: (1.1) беспокойство n, затруднение n
• suahili: (1.1) janga
• szwedzki: (1.1) problem n, bekymmer n
• ukraiński: (1.1) клопіт m

źródła: