junkier

junkier (język polski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) pruski szlachcic, właściciel majątku ziemskiego; junkrzy często służyli jako oficerowie w armii pruskiej; zob. też junkier w Wikipedii

(1.2) niższy tytuł szlachecki w Belgii i Holandii, a używany także w części Niemiec dla synów mających wstąpić do armii

(1.3) wojsk. stopień wojskowy w armiach niemieckiej i rosyjskiej, odpowiednik podchorążego w polskim wojsku

odmiana:

(1.1-3)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	junkier	junkrzy
dopełniacz	junkra	junkrów
celownik	junkrowi	junkrom
biernik	junkra	junkrów
narzędnik	junkrem	junkrami
miejscownik	junkrze	junkrach
wołacz	junkrze	junkrzy

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. junkierstwo n, junkierszczyzna ż

przym. junkierski

związki frazeologiczne:

etymologia:

niem. Junker < śwn. Juncherre (niem. Jungherr, niem. junger + Herr)

uwagi:

tłumaczenia:

• bułgarski: (1.1) юнкер m
• francuski: (1.1) junker m
• holenderski: (1.2) jonkheer m
• niemiecki: (1.1) Junker m
• słowacki: (1.1) junker m; (1.3) junker m
• ukraiński: (1.1) юнкер m

źródła: