jednoczesny

jednoczesny (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌjɛdnɔˈʧ̑ɛsnɨ], AS: [i ̯ednočesny], zjawiska fonetyczne: akc. pob. ​

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) odbywający się, zachodzący w tym samym czasie, w tej samej chwili

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	jednoczesny		jednoczesna	jednoczesne	jednocześni	jednoczesne
dopełniacz	jednoczesnego		jednoczesnej	jednoczesnego	jednoczesnych
celownik	jednoczesnemu		jednoczesnej	jednoczesnemu	jednoczesnym
biernik	jednoczesnego	jednoczesny	jednoczesną	jednoczesne	jednoczesnych	jednoczesne
narzędnik	jednoczesnym		jednoczesną	jednoczesnym	jednoczesnymi
miejscownik	jednoczesnym		jednoczesnej	jednoczesnym	jednoczesnych
wołacz	jednoczesny		jednoczesna	jednoczesne	jednocześni	jednoczesne
nie stopniuje się

przykłady:

(1.1) Trzej obecni w mieście członkowie przyszłego Rządu Narodowego stracili głowę i postanowili odwołać wybuch powstania; w parę godzin później cofnęli i ten rozkaz odwoławczy. W ten sposób załamał się plan jednoczesnego, ogólnopolskiego wybuchu.

składnia:

kolokacje:

(1.1) jednoczesny wymarsz/występ • jednoczesne działanie/użytkowanie

synonimy:

(1.1) równoczesny

antonimy:

(1.1) oddzielny

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. jednoczesność ż

przysł. jednocześnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) simultaneous
• czeski: (1.1) současný
• duński: (1.1) samtidig
• esperanto: (1.1) koincida
• hiszpański: (1.1) simultáneo
• holenderski: (1.1) gelijktijdig
• łotewski: (1.1) vienlaicīgs
• niemiecki: (1.1) gleichzeitig
• portugalski: (1.1) simultâneo
• szwedzki: (1.1) samtida
• węgierski: (1.1) egyidejű

źródła: