habilitacja

habilitacja (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) nauk. urz. procedura pozwalająca na uzyskanie stopnia naukowego wyższego niż stopień doktora; po jego zdobyciu można się ubiegać o tytuł profesora; zob. też habilitacja w Wikipedii

(1.2) pot. stopień naukowy uzyskany w procedurze habilitacji (1.1)

(1.3) pot. rozprawa naukowa wymagana podczas procedury habilitacji (1.1), rozprawa habilitacyjna

(1.4) daw. publiczne wygłoszenie wykładu habilitacyjnego i obrona własnej rozprawy naukowej

odmiana:

(1.1-4)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	habilitacja	habilitacje
dopełniacz	habilitacji	habilitacji
celownik	habilitacji	habilitacjom
biernik	habilitację	habilitacje
narzędnik	habilitacją	habilitacjami
miejscownik	habilitacji	habilitacjach
wołacz	habilitacjo	habilitacje

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) przeprowadzić habilitację • przystąpić do habilitacji • wstrzymać / zablokować habilitację

(1.2) mieć habilitację

(1.3) wydać (swoją) habilitację

(1.4) wygłosić habilitację • wysłuchać habilitacji • przyjąć habilitację

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. habilitant mos, habilitantka ż

czas. habilitować ndk., habilitować się ndk.

przym. habilitacyjny, habilitowany

związki frazeologiczne:

etymologia:

niem. Habilitation < śr.łac. habilitatio < łac. habilitatus < łac. habilitō → czynić zdatnym, użytecznym

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) habilitation
• bułgarski: (1.1) хабилитация ż; (1.3) хабилитация ż
• czeski: (1.1) habilitace ż
• francuski: (1.1) habilitation ż
• hiszpański: (1.1) habilitación ż
• łaciński: (1.1) habilitatio ż
• niemiecki: (1.1) Habilitation ż; (1.2) Habilitation ż; (1.3) Habilitationsschrift ż
• słowacki: (1.1) habilitácia m
• włoski: (1.1) abilitazione m

źródła: