| Uwaga |
|---|
dziedziniec
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
dziedziniec (język polski)
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) wydzielona, niezadaszona przestrzeń w budynku lub zespole budynków; zob. też dziedziniec w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dziedziniec dziedzińce dopełniacz dziedzińca dziedzińców celownik dziedzińcowi dziedzińcom biernik dziedziniec dziedzińce narzędnik dziedzińcem dziedzińcami miejscownik dziedzińcu dziedzińcach wołacz dziedzińcu dziedzińce
- przykłady:
- (1.1) Największy z dziedzińców Uniwersytetu Wileńskiego to Dziedziniec Wielki.
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) podwórzec
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) plac
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz.
- przym. dziedzińcowy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- Zapożyczenie z języków wschodniosłowiańskich, por. st.rus. *dětinьcь → 'twierdza wewnętrzna; miejsce schronienia dla osób, które nie biorą udziału w obronie grodu' (pierwotnie: 'miejsce przeznaczone dla dzieci')[2].
- Zobacz też: białor. дзяцінец, białor. дзядзінец → 'centralna obwarowana część grodu w dawnej Rusi'.
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) bailey
- arabski: (1.1) ساحة ż, فناء
- baskijski: (1.1) patio, barla
- białoruski: (1.1) дзядзінец m
- czeski: (1.1) nádvoří n
- esperanto: (1.1) korto
- hiszpański: (1.1) patio m
- rosyjski: (1.1) двор m
- słowacki: (1.1) nádvorie n
- źródła:
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑
Hasło dziedziniec w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.