duchowieństwo

duchowieństwo (język polski)

przedstawiciele duchowieństwa (1.1)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik zbiorowy, rodzaj nijaki

(1.1) kośc. ogół duchownych danego kościoła lub wspólnoty religijnej, stan duchowny; zob. też duchowieństwo w Wikipedii

odmiana:

(1.1) blm,

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	duchowieństwo
dopełniacz	duchowieństwa
celownik	duchowieństwu
biernik	duchowieństwo
narzędnik	duchowieństwem
miejscownik	duchowieństwie
wołacz	duchowieństwo

przykłady:

(1.1) Część szczególna dotycząca duchowieństwa została poświęcona zagadnieniom związanym z pełnieniem funkcji papieża, biskupa, proboszcza, wikariusza, zakonnika czy nauczyciela religii.

(1.1) Wykład był poświęcony roli duchowieństwa żydowskiego w czasie powstania styczniowego.

składnia:

kolokacje:

(1.1) duchowieństwo wyższe / zakonne / diecezjalne / katolickie / prawosławne / ewangelickie / żydowskie / polskie / ruskie / średniowieczne / zeświecczałe • ogół / stopnie / zjazd / przywileje / uprawnienia duchowieństwa

synonimy:

(1.1) kler, stan duchowny

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) stan

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. duch m, duchowny m, duchowość ż

przym. duchowy, duchowny

przysł. duchowo

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. duchowny + -stwo

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) priesthood, clergy
• białoruski: (1.1) духавенства n
• czeski: (1.1) duchovenstvo n
• hiszpański: (1.1) clero m, clerecía ż
• rosyjski: (1.1) духовенство n
• ukraiński: (1.1) духівництво n, духовенство n
• wilamowski: (1.1) dühowjyństwo
• włoski: (1.1) clero m, chiericato m

źródła: