boczek

boczek (język polski)

boczek (1.2)

wymowa:

IPA: [ˈbɔʧ̑ɛk], AS: [boček] ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) zdrobn. od: bok

(1.2) spoż. mięso z boku świni poprzerastane słoniną; zob. też boczek w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	boczek	boczki
dopełniacz	boczku	boczków
celownik	boczkowi	boczkom
biernik	boczek	boczki
narzędnik	boczkiem	boczkami
miejscownik	boczku	boczkach
wołacz	boczku	boczki

przykłady:

(1.1) Siadłem sobie cichutko na boczku krzesełka.

(1.2) Do bigosu dobrze jest dodać trochę wędzonego boczku i kiełbasy.

składnia:

kolokacje:

(1.1) na boczku

(1.2) na boczku • boczek wędzony / parzony

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. bok m, pobocze n

zdrobn. boczuś m

czas. boczyć się ndk.

przym. boczny, boczkowy, boczasty

przysł. boczkiem, bocznie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

• por. bekon
• zobacz też: Indeks:Polski - Jedzenie

tłumaczenia:

• angielski: (1.2) bacon
• baskijski: (1.2) hirugihar
• czeski: (1.2) bůček m
• hiszpański: (1.2) panceta ż
• nowogrecki: (1.2) πανσέτα ż, μπέικον n
• rosyjski: (1.2) бекон m
• wilamowski: (1.2) śpyrki m

źródła: