banderowiec

banderowiec (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌbãndɛˈrɔvʲjɛʦ̑], AS: [bãnderovʹi ̯ec], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.• i → j  ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) polit. hist. członek organizacji nacjonalistycznej działającej w czasie II wojny światowej na Ukrainie; zob. też banderowcy w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	banderowiec	banderowcy
dopełniacz	banderowca	banderowców
celownik	banderowcowi	banderowcom
biernik	banderowca	banderowców
narzędnik	banderowcem	banderowcami
miejscownik	banderowcy	banderowcach
wołacz	banderowcu / podn. banderowcze	banderowcy
depr. M. i W. lm: (te) banderowce

przykłady:

(1.1) Banderowcy poddani masowym represjom niemieckim przeszli jesienią 1941 do konspiracji.

(1.1) W lecie 1943 roku rozpoczęła się na szeroką skalę ludobójcza akcja banderowców skierowana przeciwko Polakom.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) nacjonalista

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

forma żeńska banderowczyni ż

przym. banderowski

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) od nazwiska przywódcy Stepana Bandery

uwagi:

tłumaczenia:

• esperanto: (1.1) banderano
• rosyjski: (1.1) бандеровец m
• słowacki: (1.1) banderovec m, benderovec m
• ukraiński: (1.1) бандерівець m

źródła: