atrybucja

atrybucja (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌatrɨˈbuʦ̑ʲja], AS: [atrybucʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) przypisywanie (czegoś komuś lub czemuś)

(1.2) jęz. połączenie rzeczownika z przymiotnikiem pełniącym funkcję atrybutu - przydawki

(1.3) psych. wnioskowanie, wyjaśnianie czyichś zachowań, zjawisk, intencji pomagające przewidywać zdarzenia i zwiększyć możliwość wpływania na nie

(1.4) szt. przypisanie autorstwa dzieła sztuki, dokonywane gdy dzieło nie jest podpisane lub istnieją wątpliwości co do autentyczności podpisu autora

odmiana:

(1.1-4)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	atrybucja	atrybucje
dopełniacz	atrybucji	atrybucji / przest. atrybucyj
celownik	atrybucji	atrybucjom
biernik	atrybucję	atrybucje
narzędnik	atrybucją	atrybucjami
miejscownik	atrybucji	atrybucjach
wołacz	atrybucjo	atrybucje

przykłady:

(1.1) Rady szybko rozszerzyły swe pierwotne atrybucje kierowników strajków i stały się zalążkiem nowej władzy, która zagarniała rządy w kraju i wprowadzała w życie swoje postanowienia.

składnia:

kolokacje:

(1.3) atrybucja globalna

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. atrybucyjny

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. attributio

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) attribution
• francuski: (1.1) attribution
• interlingua: (1.1) attribution
• japoński: (1.1) 帰属
• koreański: (1.1) 귀인
• włoski: (1.1) attribuzione ż

źródła: