ślepiec

ślepiec (język polski)

ślepiec (2.1)

wymowa:

IPA: [ˈɕlɛpʲjɛʦ̑], AS: [ślepʹi ̯ec], zjawiska fonetyczne: zmięk.• i → j  ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) człowiek ślepy, niewidomy

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) zool. gryzoń z rodziny ślepcowatych; zob. też ślepiec w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	ślepiec	ślepcy
dopełniacz	ślepca	ślepców
celownik	ślepcowi	ślepcom
biernik	ślepca	ślepców
narzędnik	ślepcem	ślepcami
miejscownik	ślepcu	ślepcach
wołacz	ślepcu / rzad. ślepcze	ślepcy

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	ślepiec	ślepce
dopełniacz	ślepca	ślepców
celownik	ślepcowi	ślepcom
biernik	ślepca	ślepce
narzędnik	ślepcem	ślepcami
miejscownik	ślepcu	ślepcach
wołacz	ślepcu	ślepce

przykłady:

(1.1) Wczoraj obok mnie przeszedł ślepiec.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) ślepy, niewidomy

antonimy:

hiperonimy:

(2.1) gryzoń

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. ślepie n, ślep m, ślepota ż, ślepiota ż, ślepy m, ślepak m, ślepień m, ślepica ż, ślepik m, ślepcowate nmos, ślepnięcie n, oślepnięcie n, oślepianie n, oślepienie n

czas. ślepnąć ndk., ślepić ndk., oślepnąć dk., oślepiać ndk., oślepić dk.

przym. ślepy

przysł. ślepo

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. ślepy

uwagi:

tłumaczenia:

• białoruski: (1.1) сляпак m; (2.1) сляпыш m, сляпак m
• rosyjski: (1.1) слепец m; (2.1) слепыш m
• ukraiński: (1.1) сліпець m; (2.1) сліпак m

źródła: