wykształcenie

wykształcenie (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌvɨkʃtawˈʦ̑ɛ̃ɲɛ], AS: [vykštau̯cẽńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• -ni…• akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) poziom wiedzy nabytej na drodze nauki

(1.2) rzecz. odczas. od wykształcić (wykształcić się) (nabycie jakiejś cechy na drodze ewolucji lub ontogenezy)

odmiana:

(1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	wykształcenie
dopełniacz	wykształcenia
celownik	wykształceniu
biernik	wykształcenie
narzędnik	wykształceniem
miejscownik	wykształceniu
wołacz	wykształcenie

przykłady:

(1.1) Miał wykształcenie humanistyczne, z matematyką zawsze był na bakier.

(1.2) U ptaków doszło do wykształcenia się piór.

składnia:

kolokacje:

(1.1) wykształcenie podstawowe / średnie / wyższe • wykształcenie humanistyczne / ścisłe / techniczne • zdobyć / zdobywać wykształcenie

synonimy:

(1.1) wiedza, umiejętność

(1.2) wytworzenie, powstanie, wyewoluowanie

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. wykształcać/wykształcić

rzecz. kształt

przym. wykształcony

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

należy do wyjątków od zasady, że po spółgłoskach piszemy „rz”

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) education
• czeski: (1.1) vzdělaní n
• dolnołużycki: (1.1) kubłanje n
• duński: (1.1) uddannelse w; (1.2) dannelse w
• francuski: (1.1) éducation ż
• japoński: (1.1) 教養 (きょうよう, kyōyō)
• jidysz: (1.1) וויסן n (wisn), וויסנשאַפֿט n (wisnszaft)
• niemiecki: (1.1) Ausbildung ż, Bildung ż, Schulbildung ż
• rosyjski: (1.1) образование
• suahili: (1.1) elimu
• szwedzki: (1.1) utbildning w
• wilamowski: (1.1) aojsbildung ż, bildung ż
• włoski: (1.1) educazione ż

źródła: