weksel

weksel (język polski)

dawny blankiet urzędowy polskiego weksla (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈvɛksɛl], AS: [veksel]

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) ekon. praw. dokument, w którym dłużnik zobowiązuje się zwrócić wierzycielowi określoną sumę pieniędzy w określonym czasie; zob. też weksel w Wikipedii

(1.2) zob. weksle

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	weksel	weksle
dopełniacz	weksla	weksli
celownik	wekslowi	wekslom
biernik	weksel	weksle
narzędnik	wekslem	wekslami
miejscownik	wekslu	wekslach
wołacz	wekslu	weksle

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) akceptować weksel • poręczać weksel • trasować weksel/ciągnąć weksel • weksel trasowany/weksel ciągniony • weksel własny • wykupić weksel • zaprotestować weksel/skierować weksel do protestu

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. weksle nmos

przym. wekslowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) niem.

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) bill of exchange
• bułgarski: (1.1) полица ż
• hiszpański: (1.1) letra de cambio ż
• nowogrecki: (1.1) γραμμάτιο n, συναλλαγματική ż
• rumuński: (1.1) poliță ż
• słowacki: (1.1) zmenka ż
• wilamowski: (1.1) weksuł m

źródła: