urzędowy

urzędowy (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌuʒɛ̃nˈdɔvɨ], AS: [užẽndovy], zjawiska fonetyczne: nazal.• asynch. ę • akc. pob. ​

znaczenia:

przymiotnik

(1.1) dotyczący urzędu

(1.2) oficjalnie przyjęty

odmiana:

(1)

 

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	urzędowy		urzędowa	urzędowe	urzędowi	urzędowe
dopełniacz	urzędowego		urzędowej	urzędowego	urzędowych
celownik	urzędowemu		urzędowej	urzędowemu	urzędowym
biernik	urzędowego	urzędowy	urzędową	urzędowe	urzędowych	urzędowe
narzędnik	urzędowym		urzędową	urzędowym	urzędowymi
miejscownik	urzędowym		urzędowej	urzędowym	urzędowych
wołacz	urzędowy		urzędowa	urzędowe	urzędowi	urzędowe

przykłady:

(1.2) Językiem urzędowym Wielkiej Brytanii jest angielski.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. urzędas m, urzędowość ż, urzędnik m, urzędniczka ż, urząd mrz

przysł. urzędowo

czas. urzędować ndk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• albański: (1.2) zyrtar
• angielski: (1.2) official
• arabski: (1.2) رسمي
• baskijski: (1.2) ofizial
• czeski: (1.1) úřední; (1.2) úřední
• duński: (1.2) officiel
• esperanto: (1.2) oficiala
• hiszpański: (1.1) oficial; (1.2) oficial
• niemiecki: (1.1) behördlich, offiziell
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1-2)
• rosyjski: (1.1) служебный; (1.2) официальный
• słowacki: (1.1) úradný; (1.2) úradný
• szwedzki: (1.2) officiell

źródła: