wandal

wandal (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈvãndal], AS: [vãndal], zjawiska fonetyczne: nazal.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba bezsensownie i bezmyślnie niszcząca rzeczy, wartości kulturalne, dzieła sztuki

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	wandal	wandale
dopełniacz	wandala	wandali / wandalów
celownik	wandalowi	wandalom
biernik	wandala	wandali / wandalów
narzędnik	wandalem	wandalami
miejscownik	wandalu	wandalach
wołacz	wandalu	wandale

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) barbarzyńca, dewastator, niszczyciel, chuligan, łobuz, hultaj, pot. dres, dresiarz

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Wandal m, wandalizm m

czas. wandalizować

przym. wandalski

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. Vandalus (lm Vandali → starożytny lud germański, który napadł na Galię, Hiszpanię i Afrykę Północną, później najechał na Italię, niszcząc tam wiele dzieł sztuki i kultury)

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) vandal
• białoruski: (1.1) вандал m
• bułgarski: (1.1) вандал m
• esperanto: (1.1) vandalo
• fiński: (1.1) vandaali
• francuski: (1.1) vandale m
• hiszpański: (1.1) vándalo m
• nowogrecki: (1.1) βάνδαλος m, ż
• rosyjski: (1.1) ванда́л m
• rusiński: (1.1) вандал m
• słowacki: (1.1) vandal m
• ukraiński: (1.1) вандал m
• włoski: (1.1) vandalo

źródła: