uroczysko

uroczysko (język polski)

uroczysko (1.1)

wymowa:

IPA: [ˌurɔˈʧ̑ɨskɔ], AS: [uročysko], zjawiska fonetyczne: akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) książk. trudno dostępny, odludny, bagnisty, mroczny i nieco tajemniczy obszar w lesie; zob. też uroczysko w Wikipedii

(1.2) część terenu otoczona naturalnymi granicami, wyodrębniona za pomocą nazwy topograficznej

(1.3) hist. etn. u dawnych Słowian: miejsce kultu bóstwa, ważnych narad czy sądów lub siedziba złych duchów, zwykle znajdujące się w głębi puszczy

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	uroczysko	uroczyska
dopełniacz	uroczyska	uroczysk
celownik	uroczysku	uroczyskom
biernik	uroczysko	uroczyska
narzędnik	uroczyskiem	uroczyskami
miejscownik	uroczysku	uroczyskach
wołacz	uroczysko	uroczyska

przykłady:

(1.1) Motłoch utopił starą wiedźmę w bagienku na uroczysku.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. urok m uroczenie n

czas. uroczyć ndk., zauroczyć dk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• białoruski: (1.2) урочышча n
• rosyjski: (1.2) урочище n
• ukraiński: (1.2) урочище n

źródła: