poręcz

poręcz (język polski)

poręcz (1.1)

balustrady i poręcze (1.1)

poręcze (1.2)

wymowa:

IPA: [ˈpɔrɛ̃n͇ʧ̑], AS: [porẽṇč], zjawiska fonetyczne: udziąs.• nazal.• asynch. ę 

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) uchwyt biegnący wzdłuż schodów

(1.2) boczny uchwyt ławki, niekiedy krzesła

czasownik, forma fleksyjna

(2.1) 2. os. lp rozk. od: poręczyć

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	poręcz	poręcze
dopełniacz	poręczy	poręczy
celownik	poręczy	poręczom
biernik	poręcz	poręcze
narzędnik	poręczą	poręczami
miejscownik	poręczy	poręczach
wołacz	poręczy	poręcze

przykłady:

(1.1) Trzymaj się poręczy, bo na schodach jest ślisko.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. poręczność ż, poręczówka ż, poręczenie n, poręczanie n, ręczny m, ręka ż

czas. poręczyć dk., poręczać ndk.

przym. poręczny, ręczny, poręczeniowy, poręczowy

przysł. poręcznie, ręcznie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• białoruski: (1.1) поручань m, парэнча ż
• hiszpański: (1.1) pasamanos m, pasamano m
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1) poręcze krzesła lub fotela:

źródła: