pełnomocnik

pełnomocnik (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) praw. osoba mająca pełnomocnictwo do wykonywania czynności prawnych w czyimś imieniu

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	pełnomocnik	pełnomocnicy
dopełniacz	pełnomocnika	pełnomocników
celownik	pełnomocnikowi	pełnomocnikom
biernik	pełnomocnika	pełnomocników
narzędnik	pełnomocnikiem	pełnomocnikami
miejscownik	pełnomocniku	pełnomocnikach
wołacz	pełnomocniku	pełnomocnicy
depr. M. i W. lm: (te) pełnomocniki

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) osoba upoważniona, plenipotent, przedstawiciel, powiernik

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. pełnomocnictwo n, pełnomocność ż

przym. pełnomocny

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) commissioner, plenipotentiary, proxy
• białoruski: (1.1) хадайнік m
• czeski: (1.1) pověřenec m, zmocněnec m, zplnomocněnec m
• esperanto: (1.1) plenrajtigito, pot. plenpovulo
• francuski: (1.1) chargé m
• kaszubski: (1.1) pełnomòcnik m
• litewski: (1.1) įgaliotasis atstovas m, įgaliotinis m
• niemiecki: (1.1) Beauftragter m, Bevollmächtigter m
• słowacki: (1.1) poverenec m, splnomocnenec m, zmocnenec m
• szwedzki: (1.1) befullmäktigad w, fullmäktig w, ombud n
• ukraiński: (1.1) довірений m, довірена особа ż
• węgierski: (1.1) megbízott, meghatalmazott
• włoski: (1.1) commissario m, incaricato m, plenipotenziario m

źródła: