otoczak

otoczak (język polski)

otoczaki (1.1)

otoczaki (1.1)

otoczaki (1.2)

wymowa:

IPA: [ɔˈtɔʧ̑ak], AS: [otočak] ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) geol. kamień wygładzony i zaokrąglony podczas transportu przez wodę; zob. też otoczak (geologia) w Wikipedii

(1.2) archeol. narzędzie z dolnego paleolitu uzyskiwane z otoczaka (1.1) lub okruchu skały twardej, przystosowane do pracy przez odbicie odłupków na obwodzie; zob. też narzędzie otoczakowe w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	otoczak	otoczaki
dopełniacz	otoczaka	otoczaków
celownik	otoczakowi	otoczakom
biernik	otoczak	otoczaki
narzędnik	otoczakiem	otoczakami
miejscownik	otoczaku	otoczakach
wołacz	otoczaku	otoczaki

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. otoczenie n, otaczanie n, otoczka ż, makrootoczenie n, otok m, toczenie n

zdrobn. otoczaczek m

czas. otoczyć dk., otaczać ndk., toczyć ndk.

przym. otoczakowy, otoczkowy, otokowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.2) por. pięściak

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) pebble
• baskijski: (1.1) errekarri, uharri
• hawajski: (1.1) ʻiliʻili
• hiszpański: (1.1) guijarro m, canto rodado m
• łotewski: (1.1) olis m
• nowogrecki: (1.1) βότσαλο n

źródła: