oszczepnik

oszczepnik (język polski)

oszczepnicy (1.1)

oszczepnik (1.2)

wymowa:

IPA: [ɔʃˈʧ̑ɛpʲɲik], AS: [oščepʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) hist. żołnierz, rycerz, myśliwy uzbrojony w oszczep

(1.2) sport. sportowiec uprawiający rzut oszczepem

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	oszczepnik	oszczepnicy
dopełniacz	oszczepnika	oszczepników
celownik	oszczepnikowi	oszczepnikom
biernik	oszczepnika	oszczepników
narzędnik	oszczepnikiem	oszczepnikami
miejscownik	oszczepniku	oszczepnikach
wołacz	oszczepniku	oszczepnicy

przykłady:

(1.2) W zawodach wystąpi nasz młody, ale bardzo utalentowany oszczepnik.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.2) miotacz

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. oszczep m, oszczepnictwo n

forma żeńska oszczepniczka ż

przym. oszczepowy, oszczepniczy, oszczepowaty

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. oszczep + -nik

(1.2) od (1.1)

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.2) javelin thrower
• białoruski: (1.2) кап'якідальнік m
• francuski: (1.1) lancier m; (1.2) lanceur de javelot m
• hiszpański: (1.1) lancero m; (1.2) lanzador de jabalina m
• nowogrecki: (1.1) ακοντιστής m; (1.2) ακοντιστής m
• rosyjski: (1.2) копьеметатель m
• słowacki: (1.2) oštepár m
• szwedzki: (1.2) spjutkastare w

źródła: