osobnik

osobnik (język polski)

wymowa:

IPA: [ɔˈsɔbʲɲik], AS: [osobʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) biol. jednostkowy okaz gatunku; zob. też osobnik w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) osoba, człowiek

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	osobnik	osobniki
dopełniacz	osobnika	osobników
celownik	osobnikowi	osobnikom
biernik	osobnika	osobniki
narzędnik	osobnikiem	osobnikami
miejscownik	osobniku	osobnikach
wołacz	osobniku	osobniki

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	osobnik	osobnicy
dopełniacz	osobnika	osobników
celownik	osobnikowi	osobnikom
biernik	osobnika	osobników
narzędnik	osobnikiem	osobnikami
miejscownik	osobniku	osobnikach
wołacz	osobniku	osobnicy
depr. M. i W. lm: (te) osobniki

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. osoba ż, osobniczość ż

przym. osobny, osobniczy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) individual; (2.1) specimen
• bułgarski: (1.1) индивид m; (2.1) индивид m
• esperanto: (1.1) ulo; (2.1) individuo, ulo
• francuski: (1.1) individu m; (2.1) individu m
• kataloński: (1.1) individu m; (2.1) individu m
• niemiecki: (1.1) Einzelwesen n
• szwedzki: (1.1) individ w

źródła: