opornik

opornik (język polski)

oporniki (1.1)

wymowa:

IPA: [ɔˈpɔrʲɲik], AS: [oporʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) elektr. elektron. element elektroniczny zamieniający energię elektryczną w ciepło; zob. też opornik w Wikipedii

(1.2) wojsk. element działa, którego zadaniem jest wyhamowanie zespołu odrzutowego poprzez przekształcenie jego energii kinetycznej w energię cieplną

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	opornik	oporniki
dopełniacz	opornika	oporników
celownik	opornikowi	opornikom
biernik	opornik	oporniki
narzędnik	opornikiem	opornikami
miejscownik	oporniku	opornikach
wołacz	oporniku	oporniki

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) oporniki połączone szeregowo / równolegle

synonimy:

(1.1) rezystor

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. opór m, oporność ż, opornica ż, opieranie n

zdrobn. oporniczek m

czas. opierać ndk.

przym. oporowy, opornikowy, opornościowy, oporny

przysł. opornie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) resistor
• arabski: (1.1) مقاوم
• hiszpański: (1.1) resistencia ż
• kaszubski: (1.1) opiérnik m, reostat m
• niemiecki: (1.1) Widerstand m
• nowogrecki: (1.1) αντιστάτης m, αντίσταση ż
• rosyjski: (1.1) рези́стор m

źródła: